Budzę się, a serce bije jak szalone, szybko rozglądam się w koło, podkurczam nogi i mówię sam do siebie, w myślach.

To tylko sen.. To tylko sen..

Powtarzamałem to sobie to przez 10 minut, aż w końcu się ogarnąłem i zaczynam się rozglądać w koło, nagle w moim brzuchu zaczeło burczeć więc się podniosłem i idę się rozejrzeć po okolicy za jedzeniem, przy okazji idąc rozglądam się.

Czyżbym miał tu umrzeć?

Pomyślałem i szedłem dalej, trzymając się za brzuch. Rozglądałem się dalej, aż w końcu usiadłem pod drzewem i zamyśliłem się.

Nie ma nic do jedzenia... Nudzi mi się... Spać mi się chce... NIE! Żadnym zrzędzeniem tu nic nie poradzę.. Muszę znaleźć jakieś owoce, albo coś jadalnego. Inaczej odgryzę sobie ręce.. Po za tym? Jak ja się tu znalazłem?

Wstał i i zaczął się wspinać na drzewo, miał z tym problemy ale dał se rade, usiadł na gałęzi i nagle zmorzyła go senność, walczył z nią ale w końcu zasnął.

Nagle coś uderzyło go w głowę i o mało nie spadł z gałęzi przy okazji budząc się, szybko rozejrzał i zobaczył wiewiórkę, która pewnie rzuciła go żołędziem w głowę. Rozejrzał się w koło i nagle poczuł ból brzucha.

Trzeba znaleźć coś do jedzenia...

Zszedł z drzewa i z dołu rozejrzał się za najwyższym drzewem, po jakichś 5 minutach, wynalazł idealnie wysokie drzewo, na które będzie łatwo wejść. Zbliżył się do niego i nagle poczuł ukłucie w stopę. Nie odezwał się, ale ze złością popatrzył na ziemię, zobaczył lisa, który go ugryzł w kostkę, chcąc go kopnąć przewrócił się, gdyż zahaczył nogą o korzeń wystający z ziemi, a lis uciekł. Podniósł się i zaczął wspinać na drzewo, im wyżej był, tym bardziej zaczynał boleć go brzuch. Po około pół godziny był na szczycie i zaczął podziwiać widoki.

Zaczynam powoli schodzić z drzewa i gdy już jestem na dole, zaczynam kierować się w kierunku miasta. Droga prowadziła, przez krzaki, przez co powstało kilka zadrapań. Idąc wpadł w krzaki róży, która go poraniła trochę, ale nie poważnie. Mimo trudnego przejścia, nie zgubił się i szedł dalej w kierunku miasta. Na jego twarzy o dziwo malowała się złość, ten dzień na pewno nie był najszczęśliwszym dniem, jaki mu się przydarzył. Idąc drogą, usłyszał jakiś głos za sobą, jakby niedźwiedź czy coś, mimo to nie odwrócił się i szedł przed siebie. Po około 15 minutach drogi zaczęła boleć go noga, zignorował to i szedł dalej, nie była to mądra decyzja ale miał wielką ochotę opuścić ten przeklęty las. Zostało mu około 5 minut drogi do miasta, ból się nasilał, ale mimo to ignorował ranę. W końcu doszedł do miasta i tuż przed bramą wejściową, upadł na ziemie, nie mogąc już iść przez ból nogi. Nie mając wyboru, zaczął się czołgać, aż doszedł do bramy wejściowej, wyraz na jego twarzy znikł, ale przez ból nogi, zasłabł i padł, najwyraźniej rana była poważniejsza niż przypuszczał.

Dziwny pokój, a na środku krzesło. W krześle siedząca osoba, odziana w czarną szatę i w kapturze. Podniosła się i z kierowała swój krok ku chłopakowi.~Ujrzyj to co ja! - rzekła kładąc rękę chłopakowi na głowie.

Chłopak ujrzał wiele cierpienia, umierające w koło osoby i rzeź wtkonywaną na jego matce.

Chwilę potem obudził się w dziecinnym pokoju, zlany potem i przerażony. Jego oczy były szeroko otwarte i zaraz jego wzrok powędrował po pokoju, w którym się znajdował. Usiadł i chciał wstać, ale mimo iż jego noga była opatrzona, upadł z bólu. Podniósł się i starał ustać, ale noga tak go bolała, że upadał na podłogę za każdym razem gdy wstawał. podczołgał się do okna i podciągnął by wyjrzeć na okolicę.

Odwrócił się i przyjrzał chłopcowi, chwilę potem szedł ku łóżku i się przewrócił. Doczołgał się i siadając na nim rzekł w kierunku chłopca:
-Jak masz na imię? I czy mógłbyś zawołać lekarza?
Siedział i patrzał się w jego kierunku, swoją znudzoną miną.

-Miło mi, nazywam się Tobi, poza tym kiedy twój tata wróci? - Zapytał znudzonym głosem, przyjrzał się chłopakowi i kontynuował - a co do jedzenia, to może to być cokolwiek i wybacz mój brak kultury ale nie jadłem od dłuższego czasu

Cztery dni, trochę długo ale chyba mogę tu zostać

Na twarzy chłopaka pojawiło się zniesmaczenie. Coraz bardziej mu burczało w brzuchu, chwycił kanapke i powoli zaczął przykładać ją do ust.
-Czy to aby napewno jest .... - Nie zdążył dokończyć pytania, gdyż Taiga podszedł i wcisnął mu ją do ust. Chłopak przez chwilę się wiercił, ale w końcu połknął ją i zniesmaczył się, ale nie dał po sobie tego poznać, by nie zawieść  chłopca.
-Cóż... dobre było, ale przesadziłeś trochę ze składnikami. Co nie zmienia faktu, że było przepyszne.

Mam nadzieje że uwierzy.. Oby nie było już więcej takich niespodzianek

-Mam pytanie.. Czy rzadko ktoś was odwiedza tu w mieście?

Pstryknął go w czoło i przyjrzał się mu, po chwili opuścił głowę i zamyślił się.

Ten dzieciak chyba nie da mi spokoju, no cóż zabawa z nim może źle się dla mnie skończyć ale ok

-Tak więc po namyśle, mogę z tobą pograć w coś. Tylko nie wiem jakie gry posiadasz. Poza tym opowiedz mi trochę o ludziach, którzy was nachodzą.