J... ja... - Przełknął ślinę i stopniowo, kroczek po kroczku podszedł do starca. - Czy.. Czy to była magia? Jego głos był przepełniony podnieceniem i radością, że w końcu mógł znaleźć to czego szukał. Starzec może nie wyglądał na silnego ani na zadbanego, ale to co pokazał przed chwilą, zaintrygowało Yokiemu i wiedział, że jeżeli ktoś miałby kiedykolwiek go uczyć, to tylko ten starzec, mimo iż go nie znał, miał przeczucie, że będzie on dobrym mentorem.

Nazywam się Yoki, mieszkam tutaj. - Odpowiedział chłopiec, mimo swojego wieku, przygody z Kuroyoshim i Bellamym nauczyły go podejrzliwości w stosunku co do obcych. Nie chciał mu na razie zdradzić gdzie mieszka bądź kim jest jego ojciec.

Yoki bez zastanowienia pobiegł za nim, nogi mu się dziwnie plątały i upadał co jakiś czas potykając się. Był bardzo zdeterminowany by starzec go uczył, nawet jeżeli to nie była magia, Yoki wiedział, że taka technika może mu się przydać. ZACZEKAJ! - Wrzasnął mocno, po krzyknięciu zapiekło go gardło i stanął zdyszany.

Yoki stał chwilę oszołomiony. Nie mógł uwierzyć w to co się stało. Jeszcze przed chwilą nie mógł złapać oddechu lub zapanować nad drżącymi nogami drżącymi od pościgu. Starzec mimo tego, że szedł i do tego lekko kuśtykał, był szybki. Zbyt szybki dla Yokiego podczas biegu. Jednak chłopak nie chciał się poddać, skoro teraz dostał przypływ energii, umiał złapać oddech i zapanować nad nogami, nic go nie mogło zatrzymać. Kiedy tak stał oszołomiony, lekki powiew wiatru poruszył mu rozczochraną grzywę w prawo po czym znów opadła mu na czoło. Nie wiedział dlaczego ale w tym momencie odzyskał panowanie nad sobą samym i skupił się na dogonieniu starca. Schylił się, obie ręce położył na ziemi, głowę podniósł do góry by coś widzieć. Prawa noga szurnęła po ziemnej drodze pchając małe kamyczki leżące na niej w różne strony gdy poruszył nią do tyłu. Wyglądało na to, że szykuje się do biegu. Zaczął oddychać przez nos, wypuszczając powietrze przez buzię. Zamknął oczy, nadal oddychając miarowo. Czas był tak jakby spowolniony, kiedy to robił. Nagle, jego twarzy wygięła się w cwaniackim i pewnym siebie uśmiechu, i kiedy otworzył oczy, wystartował do starca. Biegł najmocniej i najszybciej jak potrafił. Miał wrażenie, że zbliża się do starca.

Ja.. Ja.. Sam nie wiem.. - Odpowiedział zdezorientowany. - Kiedy padałem z nóg, nagle tak jakby ktoś wstrzyknął mi coś co dodaje energii, myślałem, że to pan bo chyba widziałem jak robi pan jakiś gest... - Przerwał na chwilę i złapał oddech. - Na początku byłem zdezorientowany i nie umiałem się skupić, potem jednak dziwny powiew powietrza postawił mnie na nogi. Kiedy wystartowałem, byłem pewny siebie, i mój uśmiech wydobył się jakby znikąd. Po prostu puściłem się w bieg. - Kiedy dokończył zaczął sapać głośno, sapanie miarowo ustawało i pozwalało Yokiemu nabrać coraz to większy oddech.

Yoki przetestował nogi, po czym zauważył, że mimo tego iż drżą może na nich ustać. Spowolnił oddech do powolnego miarowego łapania powietrza przez nos. Chyba, tak. - Odpowiedział niepewny. I kiedy chciał coś dodać, zaczął ostro kaszleć, kaszlał chwilkę a potem otarł wargi przegubem ręki i to co na nim zobaczył wystraszyło go. Na przegubie widniała krew, świeża krew. W oczach dziecka było widać panikę i strach.

Yoki powoli się budził, prze ledwo otwarte oczy było widać wszystko jak przez mgłę. Otarł oczy i pierwszą rzeczą jaką zobaczył, była było gigantyczne trofeum z małpy. Kiedy Yoki to zobaczył jego serce podskoczyło do gardła i niemal już zemdlał ze strachu, kiedy zauważył, że owa małpa się nie rusza. Zorientował się, że jest to trofeum. Zaczął się rozglądać po pokoju szukając zegara. Oglądał szczegółowo każdy zakamarek chatki, nie zastanawiał się nawet gdzie jest. Kiedy się rozglądał widział, ogrom trofeów, książek i dziwnych składników, które nie wyglądały na normalne przyprawy lub przekąski. Spojrzał raz jeszcze do góry, tym razem zauważył kilka złotych pieczęci, które wisiały nad nim, oraz zorientował się, że jest opatrzony. Spróbował wstać. Bolały go plecy ale udało mu się usiąść, dopiero wtedy zauważył, że na trofeum z małpy, coś siedzi. Nie przypominało to zwyczajnego zwierzaczka. Wyglądało jak coś na rodzaj jaszczurki, jaszczurki ze skrzydłami! Wyglądało zupełnie jak smok! Yokiego przeraziła ta myśl, nie wiedział jakie zamiary ma ów smoczek. Pomyślał, że może śpi, bo stworek nie ruszał się w żaden sposób, prócz miarowego oddychania. Pomyślał też, że jeżeli będzie wystarczająco cicho, to może uda mu się wydostać z domku i wrócić do swojego. Kiedy tak siedział i rozmyślał, zauważył zegar. Była godzina 08:39, rano. Przespał w domku całą noc. Na myśl o tym co zrobi mu niania, za to co, że nie było go w domu na noc, przeraziła go tak bardzo, że teraz już nie chciał wracać do domu. Wstał z łóżka, kiedy podniósł się na nogi, zauważył mocny ból w piszczelach, ale postanowił go ignorować dopóki może stać. Pochodził po chatce i się porozglądał. Wszystko w chatce, fascynowało go. Nim się obejrzał była już godzina 10:27, przełknął ślinę, spędził tu więcej czasu niźli początkowo chciał. Spojrzał na łóżko na, którym spał, wyglądało dokładnie tak samo. Spojrzał też na trofeum z małpy, lecz zauważył jedną niepokojącą różnicę. Smok zniknął!

Yoki, kiedy tylko poczuł, że coś go dotyka po policzku, odskoczył w bok. Ułożył dłonie w pięści i stanął w pozycji gotowej do obrony i ataku. Zobaczył małego czarnego smoczka latającego w powietrzu tam gdzie przed chwilka miał głowę. Smoczek był naprawdę mały, miał długie uszy i zielono czarne oczy, które patrzyły na niego z zdziwieniem. Smoczek wyglądał na przyjaznego, a jego aura była ciepła. Yoki, miał dziwne przeczucie co do tego.

Yoki stał spokojnie, kiedy smoczek robił pętle wokół niego, kiedy przestał i pokazał łebkiem na jego rękę. Yoki powoli i ostrożnie rozluźnił pięść i wysunął dłoń tak by smoczek mógł na nią usiąść. Kiedy ręka była już nad smoczkiem ten opadł mu na rękę i Yoki odniósł wrażenie, że smok waży podobnie jak dwa chomiki syryjskie (300 gr). Kiedy smok tak siedział na ręce Yokiego, dzieciak poczuł nagłą chęć zabawy. Uśmiechnął się do smoczka a ten wyszczerzył zęby i wystartował do góry robiąc kilka pętli a potem pofrunął w stronę łóżek. Yoki zaczął biec za nim nie zważając na ból, kiedy dotarli w do łóżek, smok skręcił gwałtownie i kierował się do drzwi, Yoki ledwie zdążył wyhamować przed walnięciem w ścianę. Pobiegł dalej za smoczkiem ścigając się z nim po całym domu. Czasami przystawał by odsapnąć, a smok przylatywał do niego i robił wokół niego pętle. Zabawa skończyła się kiedy Yoki wpadł na regał książek i przewrócił go, co spowodowało reakcję łańcuchową i przez to pospadało jeszcze kilka trofeów. Mam przesrane. - Pomyślał i patrzył się na to jak jedno trofeum spada po drugim, z narastającym niepokojem w oczach.

Ja.. No.. Tego ten.. - Yoki próbował złapać jakieś słowa, lecz był tak spanikowany, że nie umiał niczego wymyślić. Po chwili dodał. - Proszę o wybaczenie.. Ja.. Ja to wszystko posprzątam! W jego głosie drżała nutka paniki.

Yoki stał oszołomiony, już drugi raz starzec go zadziwił. Podrapał się po czubku głowy i rozczochrał swoje włosy. Ja tylko, chciałbym wiedzieć czy to magia? Widziałem pieczęcie, które były nade mną i tylko zdolny mag mógł je utworzyć. - Powiedział z lekką nutką pogejrzliwości

Szukałem kogoś kto nauczy mnie magii.. - Powiedział, Yoki starając się dobrze dobrać słowa. I chyba znalazłem! Czy będziesz mnie uczył? - Ostatnie słowa ledwo wypadły z jego ust przygniecione podnieceniem jakie odczuwał.

Wiem to! - Wykrzyknął lekko oburzony. - I nie mam zamiaru się nią bawić. Mam w życiu cel do którego dążę, dla którego gotów jestem się poświęcić. Mina dzieciaka diametralnie spoważniała, tak jakby był zrobiony z kamienia. Oczy, zaczął wypełniać smutek, nie uronił łzy, lecz jego spojrzenie wystarczało by wzruszyć nawet zatwardziałe serce.